Vijf vragen aan Lizzie Veldkamp

Wie is Lizzie Veldkamp?

“Ik ben beeldend kunstenaar van 26 jaar en ik woon in Heerlen. Ik ben geboren in Kerkrade, in een kunstzinnig nest. Allebei mijn ouders zijn op hun eigen manier kunstenaar. Vroeger hield ik me veel bezig met tekenen, maar door de vooropleiding die ik na de middelbare school volgde leerde ik ook het werken met andere materialen waarderen. Anderhalf jaar geleden ben ik afgestudeerd in ‘Fine Arts’, op de Kunstacademie in Maastricht. Nu maak ik veel sculpturen en installaties. Dat vormt een groot deel van mijn kunstenaarspraktijk.”

Lizzie vervolgt: “Voor een deel van de week werk ik voor kunstplatform Greylight Projects, als productiemedewerker. Ik draag hier onder meer bij aan de samenstelling van het programma. Zo was ik onlangs actief betrokken bij Atelier Karton, waarin we samen met deelnemers werkten aan ideeën over de stad en de toekomst. Daarvoor doe ik dan onderzoek naar wat er gebeurt in de stad. Daar ligt mijn interesse.”

Wat maak je voor kunst?

“Ik laat me leiden door materiaal dat op mijn pad komt, vooral grove materialen. Zo heb ik laatst in een stortbak een goed stuk hout gevonden, dat neem ik dan mee en daarmee werk ik verder. Voor mijn expositie bij SCHUNCK ben ik aan de slag gegaan met onder meer regentonnen en een oude deur. Dat materiaal bewerk ik, en ik geef er uiteindelijk een beeldend aspect aan. Daarnaast werk ik vaak met gips. Mijn uiteindelijke doel is om gelaagdheid aan te brengen in mijn werk. Ik vind het mooi waanneer je kan zien dat er in een object verschillende tijdslagen zitten. Ik wil dat proces zichtbaar maken, bijvoorbeeld dat het afbladdert. Die transitie, daar is het me om te doen. Uiteindelijk moet het werk samenwerken met de ruimte waarin het werk staat, of geplaatst wordt. Ik kijk in een ruimte wat daar is, wat voor kleuren of vormen er zijn en dan probeer ik vaak om mijn eigen werken daarmee in verbinding te brengen. Over de invloed van de context waarin zich iets bevindt wil ik bewustzijn tot stand te brengen. Daarmee bedoel ik de sociale context, maar ook de omgeving of het tijdsverloop.”

Hoe is deze werkwijze ontstaan?

“Ik denk dat dat voornamelijk is ‘geactiveerd’ in mijn eindexamenjaar, tijdens mijn onderzoeksproject ‘Hinter der Baustelle’. Ik kon ten tijde van corona niet naar de academie om te werken. Ik woonde pas net in Heerlen, en ging dus vaak naar buiten, even wandelen, de straat op. Dat bracht me aan het nadenken over werken in de openbare ruimte. Heerlen heeft veel braakliggend gebied, wat heel geschikt is voor zo’n werk. Dat deed me realiseren dat je in je omgeving heel erg beïnvloed wordt door regels, sociale controle of dingen die veranderen. Tot dan toe was ik alleen maar beeldend bezig, op dit punt begin ik me te realiseren dat de dingen die je doet in relatie staan tot wat er om je heen gebeurt.”

Lizzie vraagt lachend of we het nog volgen. “Het is moeilijk uit te leggen. Ik probeer me over te geven aan toevalligheden, en probeer dicht bij de realisatie te blijven dat ik niet alles kan plannen, maar me open moet stellen voor wat er is en wat er om me heen gebeurt.”

Wat is er bij SCHUNCK te zien?

“Het wordt een installatie van allemaal nieuwe werken. De opstelling benadert een soort speelsheid. Een van de leuke dingen aan de werken die nu zijn ontstaan is dat het opnieuw een samenwerking is tussen de dingen die al zijn en dingen die ik heb gemaakt om dat betekenis te geven. Ik zal een voorbeeld geven. Er stond een transportkist bij het depot van SCHUNCK, die vond ik mooi. Ik heb gevraagd of ik die mocht gebruiken, en dat was oké. Nu heb ik een werk gemaakt dat in die transportkist past. Dat voelt als een poëtische benadering tussen dingen die in transitie zijn, zich verplaatsen of in opslag staan, en dadelijk in SCHUNCK juist schoonheid worden.”

Wie hoop je dat je tentoonstelling bezoekt?

“Ik hoop dat mensen die misschien niet per se veel affiniteit of kennis hebben van kunst zich toch uitgenodigd voelen om met nieuwsgierigheid naar de werken te kijken en ervan vinden wat ze vinden. Of dat nu mooi, stom of lelijk is, het zal sowieso een nieuwe ervaring geven aan de ruimte waarin het staat. Dat mijn werk dadelijk in de publieke ruimte staat, dat vind ik er juist heel leuk aan.”

Ze sluit af: “Ik denk niet per se dat de gemiddelde Heerlenaar zich in mijn werk zal herkennen, maar het heeft wel altijd te maken met de transitie in de stad – dat is wel echt concreet Heerlen. Een plek met verschillende tijdslagen, die nooit af is.”