Kennismaken met: William Ludwig Lutgens
William Ludwig Lutgens (31) is een van de genomineerden voor de Parkstad Limburg Prijs. Voor de tentoonstelling bij SCHUNCK toont hij in de vitrine van het Glaspaleis zijn eigen versie van het laatste avondmaal.
Als kunstenaars is William Ludwig Lutgens een veelzijdig man. Hij maakt sculpturen, schilderijen en boekjes, maar werkt ook steeds meer met geluiden in zijn installaties. Op de eerste plaats is hij toch tekenaar, zo zegt hij zelf: “Mijn ideeën beginnen eigenlijk altijd vanuit een tekening, en de juiste vorm volgt dan vanzelf. Kunst is mijn manier om de overdaad aan informatie die we momenteel binnenkrijgen, te verwerken. Dat kunnen nieuwsuitzendingen zijn, maar ook willekeurig opgevangen gesprekken.” Uiteindelijk belandt er een fictieve versie van deze verhaalflarden op papier, hout of doek. De thema’s die vaak aan de orde komen zijn niet de lichtste, zo stipt hij met enige regelmaat onderdrukking, vrijheid of lust aan.
In zijn schilderwerk met kenmerkende illustratieve stijl maakt William gebruik van verschillende technieken, waarbij hij vrijelijk wisselt tussen aquarel-, olie- en acrylverf. Hij wordt geroemd om zijn gevoel voor humor en zelfspot, die uitstekend samengaan met zijn maatschappijkritische toon. De Vlaamse kunstenaar krijgt geregeld te horen dat zijn stijl ‘echt Belgisch’ is – waarschijnlijk door zijn figuratieve signatuur die aansluit bij de kunsthistorie van het land. Hoewel hij nu in Antwerpen woont, is hij opgegroeid in Belgisch Limburg. Na zijn studie trok hij Limburg uit, en even was hij bang dat ze hem daar waren vergeten. Maar na verloop van tijd begonnen William en Limburg elkaar weer te vinden. Hij exposeerde geregeld in Hasselt en Genk, en had er meerdere residenties.
Bij SCHUNCK deelt hij de vitrine met Mickey Yang. Dat is nog steeds ruimte genoeg voor zijn grootse schouwspel, vertelt William. “Er komt een installatie die ik eerder dit jaar heb tentoongesteld – How to fall in love with art and the art of not wasting food – maar dan met een Nederlandse twist. In de eerdere versie hiervan toonde ik een rij poppen, gekleed op bureaucratische wijze, dus met een hemd, stropdas en nette broek. Zij vertegenwoordigden de kantoormedewerkers, opgesteld in een vorm van protest. Ze bezetten de ruimte, hun territorium. Bij SCHUNCK komt er een nieuwe variant, die knipoogt naar ‘De aardappeleters’ van Van Gogh, met een tafelsetting die doet denken aan het laatste avondmaal. Hiermee wil ik het huidige klassensysteem in vraag stellen: het noodzakelijke kwaad van regels en systemen.”
Mocht William met de prijs aan de haal gaan, dan zal hij het prijzengeld in een volgende grote solotentoonstelling investeren, én in aantal maanden New York, om daar zijn netwerk verder uit te bouwen.
Bekijk William aan het werk tijdens de Tentoonstelling over de Parkstad Limburg Prijs 2022