Kennismaken met Sammy Malary

Malary combineert art-pop, soundscape, performancekunst en beeldende kunst om sociaal geëngageerde onderwerpen als genderidentiteit, queerness en geestelijke gezondheid aan te pakken.

Hij heeft een grote passie voor alternatieve, queer en ruimdenkende gemeenschappen. Zijn gelaagde en kleurrijke digitale schilderijen richten zich op abstractie en ervaring. Geïnspireerd door David Bowie, Lana Del Rey & Anohni, combineert Malary melancholie en hoop met invloeden uit de popcultuur en maatschappelijke vraagstukken. 

Kun je uitleggen wat jouw interdisciplinaire kunstwerken inhouden?

Ik doe artistiek en theoretisch onderzoek naar een bepaald onderwerp en in dat onderzoeksproces begin ik al te maken. Dat kan digitale kunst of schilderijen zijn, maar ook muziek of theaterstukken. Vaak pakt zich dat op het einde van een project samen tot een kunstwerk. Dat maakt het interdisciplinair.

Is dat ook wat je gaat tonen bij Frictions, of is dat anders?

Tijdens Frictions zal ik een combinatie van mijn eigen videowerk, een theaterstuk en mijn eigen muziek combineren in een performance, rondom het onderwerp genderidentiteit. ‘Gender’ tussen haakjes, het draait vooral om identiteit. Dat doe ik dus door storytelling, visuals en muziek. De muziek die ik laat horen is voor een deel werk van artiesten waar ik een eigen draai aan heb gegeven, aangevuld met eigen nummers.

Je gaat verschillende hoofdstukken behandelen tijdens je performance The Fear of Queer, genaamd How it all started, How it came to be & How I ended up. Kun je daar meer over vertellen?

Ik neem het publiek mee op reis naar de persoon die ik nu ben. Zo kom ik op als jongen in een tanktop en spijkerbroek, die terugdenkt aan vroeger maar ook tegen bepaalde strubbelingen aanloopt. Langzaamaan zie je de stappen die ik neem, bijvoorbeeld door make-up op te doen en een jurk te dragen. Je volgt me in mijn gedachtegangen tijdens dit proces, en dat loopt weer parallel aan de gedachtegangen van het karakter wat ik daar speel.

De emotie die centraal staat is bang. Hoe komt dat in jouw voorstelling tot uiting?

In die drie hoofdstukken neem ik het publiek vooral mee in de emoties die ik voel. Dat kan naast angst, blijdschap en wanhoop ook nostalgie zijn, of dromen. Het begint allemaal fijn, maar vervolgens komen er veel angsten om de hoek kijken. Bij het tweede hoofdstuk zit veel woede en verdriet, dat gaat daarna weer over in dromen, nostalgie en het vinden van geluk. Want daar eindigt de performance mee. Maar alle blijdschap, woede, verdriet en wanhoop komt altijd weer terug in de vorm van angst. Zo is mijn verhaal gegaan, en daarom is angst het hoofdthema.

Voor welk publiek heb je deze voorstelling gemaakt?

Eigenlijk is de voorstelling voor een enorm breed publiek interessant. Het geeft herkenning voor mensen uit de LGBTQ-gemeenschap, maar het is ook relevant voor mensen die meer willen weten over dit onderwerp. Daarnaast biedt het troost aan mensen die een gevoel van eenzaamheid ervaren, of zich buitengesloten voelen. Niet per se op het vlak van genderidentiteit of geaardheid. Mensen kunnen zich immers herkennen in vele situaties. Het is echt voor jong en oud. En mocht ik iets niet behandeld hebben, dan kunnen bezoekers tijdens de Q&A na afloop schaamteloos vragen stellen. Zolang de vragen niet kwetsend zijn natuurlijk.

Voor meer info en achtergrond over het Frictions festival kijk je hier.