Kennismaken met: Mike Moonen

Als je het werk van Mike Moonen in één woord zou omschrijven, dan zou dat ‘ontregelend’ (of dralt) zijn. Want dat is wat hij doet met zijn kunst. “Ik hou van nieuwe combinaties maken van dingen die we al kennen, en laat mensen hierdoor vervolgens struikelen in hun hoofd”, legt hij uit. “Dat kan met beeld, geluid, context, installaties, whatever. Het waarderen van non-esthetiek, en het omarmen van het afgekeurde en nutteloze horen daarbij. Ik kom dat overal tegen. Zoals, ik noem maar wat, spullen op een vensterbank. Ik vraag me dan af: is dat bewust zo neergezet? Ik kan me daarover verbazen en neem het mee in mijn werk. Zo maak ik van herkenbare situaties iets heel anders. Wat is eigenlijk überhaupt normaal?”

Het werk van Mike is divers, en lijkt soms alle kanten op te gaan. Toch is het uitgangspunt altijd hetzelfde: spelen met onbegrip. “Het onbegrip fascinerend maken, dat is wat ik wil doen. De manier waarop ik dat doe is vaak vol lompheid en knulligheid.” Op de vraag waarom iemand voor zíjn werk zou moeten kiezen, antwoordt hij droogjes. “Nou, dat hoeft niet, haha. Ik heb geen standaardverhaal dat mijn werk aan de man brengt. Ik vind het wel fijn om toe te lichten hoe ik een werk bedoeld heb. Of je het dan mooi vindt of niet, is aan jou. Het doet wat, of niet. En dat is wat het aan het doen is, dude.”

Mike heeft waarschijnlijk de meest Limburgse tongval van alle deelnemers, auwe. Hij komt dan ook uit het zuidelijkste puntje van Nederland: Vaals. Na zowel hier als in Vijlen te hebben gewoond, vertrok hij naar de kunstacademie in Maastricht. Mike woont nog steeds in Maastricht, maar vertrekt in september voor een tweejarige master bij The Dirty Art Departement aan het Sandberg Instituut naar Amsterdam. Een heel ander terrein voor de kunstenaar. “Tot nu heb ik altijd in Limburg gewoond, dat heeft me gevormd – ook creatief gezien. Het is een compacte scene, met veel concullega’s en weinig concurrentie. Er zijn veel mensen met van alles bezig, maar is genoeg ruimte voor iedereen.”

Opgroeien in een Limburgs dorp betekende voor Mike dat hij veel zelf moest ontdekken. “Alles is er nogal safe. Er zijn weinig kunstenaars, en als ze er zijn, is het van een heel ander soort. Maar die veilige omgeving maakte dat ik anders leerde kijken naar zaken. Ik verwonderde me over alles dat afweek.” Daarnaast vormde het voor Mike ook een vruchtbare omgeving, juist vanwege de schaarsheid op cultureel vlak. “Je moet er harder voor gaan en dieper induiken om iets te bereiken.”

In de regel werkt de kunstenaar vaak met afgedankte spullen en materialen, maar hij zou ook graag eens met duurdere materialen en technieken aan de slag gaan, juist om te kijken of dat nog meer ontvreemdt. Zo zou hij een Lamborghini graag behandelen als een stukje lego. Een mooie bestemming voor de geldprijs als hij mocht winnen, grapt hij.

Bij SCHUNCK deelt hij de ruimte op de vide met Floor Martens. In zijn gedeelte borduurt hij verder op zijn eerdere werk uit de SCHUNCK-vitrine. “Maar dan in een ander licht, en in 2D. Er komt een doolhof waar mensen in kunnen en er valt wat te gluren. Voor de rest verklap ik niks. Mensen moeten maar komen kijken!”

De tentoonstelling van de Parkstad Limburg Prijs genomineerden bezoek je vanaf 30 oktober. 

Bekijk Mike aan het werk tijdens de Tentoonstelling over de Parkstad Limburg Prijs 2022