Kennismaken met een Badeklasser: Boris Dieleman

Het liefste vertelt hij verhalen, zowel van hemzelf als van een ander. En hóe hij dat doet, kan zomaar elke week veranderen. 

Als tiener ontdekte Boris zijn liefde voor kunst. Hij kreeg van zijn vader een analoge camera en ging ermee op pad, vaak in het bos. Tegelijkertijd bleef zijn talent voor tekenen ook niet onopgemerkt bij zijn docenten op de middelbare school. ‘Daar moet je iets mee doen’ hoorde hij geregeld. Zo belandde hij op de kunstacademie, waar hij in 2020 – midden in een eerste lockdown – afstudeerde als autonoom maker. Inmiddels is hij kunstenaar, en werkt hij gedeeltelijk voor een museum. Dat vraagt iets van zijn focus, want het combineren van werken in loondienst en kunstenaarschap blijkt nog wel eens een uitdaging.

Brieven schrijven als ritueel

Het soort kunst dat Boris maakt varieert. “Ik ben begonnen met fotografie, maar dat veranderde toen ik in mijn tussenjaar voor de kunstacademie voor de bieb werkte. Ik kreeg als opdracht om met afgeschreven boeken de stad in te gaan, en mensen te verwijzen naar de bieb. Dat pakte leuker uit dan ik dacht. Ik raakte met veel verschillende mensen aan de praat en kreeg vaak een band met hen. Ik bouwde onbewust een archief op met personen en verhalen. Dat was heel inspirerend en liet me niet meer los. Toen is de verhalenverteller in mij aangewakkerd. Om die verhalen in een medium te vangen blijft tot de dag van vandaag een uitdaging”, lacht Boris. “Op de academie werd ik uitgenodigd om met een aantal andere studenten onderzoek te doen voor het Museum van Bommel van Dam. Daarbij kwamen we de brieven tegen van Marianne van der Heijden. Dat triggerde mij om ook brieven te gaan schrijven. Het is een prettig ritueel: je schrijft, stopt het in een envelop, loopt naar de brievenbus en het is weg. Dan gaat het naar iemand anders en zit het bij hem, hen of haar in het archief. Iemand mag antwoorden, of niet, dat maakt niet uit. Het is niet meer van mij.”

Boris geeft toe dat het vinden van motivatie – en daarbij ook focus – voor hem een lastig punt is. Om weer nieuwe inspiratie te vinden voor zijn kunst, heeft hij een poster gemaakt. Hierin doet hij een oproep voor verhalen over slaap, dromen, de nacht en wakker liggen. “Ik heb nu een aantal verhalen binnen, maar hoop dat dat er meer worden natuurlijk.” Dat gebrek aan focus is ook te wijten aan het feit dat hij heel veel leuk vindt, vertelt hij. “Ik wil zoveel doen en leren, dat ik soms niet weet waar te beginnen. Dan is het lastig om uit de startblokken te komen.”

Gezellig en leerzaam

Het helpt Boris om met andere kunstenaars te praten, die zich hierin herkennen. Hij doet dit jaar mee aan Badeklasse – maar niet voor het eerst. “Ik viel na de mijn afstuderen in 2020 een beetje in een zwart gat – de lockdown hielp daar natuurlijk niet aan mee. Ik besloot mee te doen aan Badeklasse, en het hielp om met regelmaat via SCHUNCK met David en de andere deelnemers te praten. Het is een fijne sociale plek.” Omdat er in het seizoen 20/21 door alle coronamaatregelen veel activiteiten in het water vielen, werd Boris gevraagd om dit jaar opnieuw mee te doen. “Het is fijn om met makers onder elkaar te zijn, we delen het lief en leed van het makerschap. David vraagt altijd voordat we elkaar zien om wat werk te delen, dat wordt dan besproken. Soms geeft hij wat tips en kletsen we een halfuur, en soms gaat het heel diep. Het is niet altijd gestructureerd maar dat vind ik juist prettig: de ene keer is het voornamelijk gezellig, en heb ik er voor mijn gevoel ‘niks’ aan gehad, en een andere keer is het helemaal niet zo gezellig maar heb ik er wel veel aan gehad, haha.”

Razen door de vitrine

De leukste ervaring tot nu toe vond Boris het bezoek aan Mike Moonen, die de vitrine van SCHUNCK in de winter van 2021 inrichtte met zijn kunst. “We werden helemaal ondergedompeld in zijn werkwijze, we mochten chaos maken in de vitrine - dus dat deden we dan ook! We raasden erdoorheen en gingen toen op zoek naar focus. Je kijkt naar de rommel en zoekt dan daarin naar het moois. Dat deed me meer dan ik verwacht had. Toen we het gedaan hadden was ik echt verrast over mezelf, en over de groep.

Boris is de enige man in deze lichting, en een van de jongsten. Hij merkt dat dat totaal geen issue is: óók weer een aangename verrassing. “Iedereen staat er enorm voor open om elkaar manier van zien te begrijpen. Levenservaring maakt op dit vlak dan eigenlijk niet eens zo heel veel uit – dat verbaast me iedere keer weer. Het zijn vooral de mensen die het doen.”

De verhalen over de nacht kunnen worden gestuurd naar Boris via Postbus 326, 6130 AH Sittard.

Wil je meer weten over de Badeklasse?
Kijk hier >